Translated by/Vertaald door Marije Feddema
V: Waarom kunnen nieuwe technologische doorbraken onze problemen niet oplossen?
"Al onze technologische vooruitgang die zo bejubeld wordt--ja, enkel onze beschaving--is als een bijl on de hand van een pathologische crimineel."~Albert Einstein (Berlijn, 1917)
Het in kaart brengen van gekende wegen die astero•den afleggen is momenteel gaande, waarvan er misschien 15% in de toekomst voorspeld worden waarbij de Aarde niet op hun pad ligt. Een gebrek aan subsidie houdt de voortgang echter op, aangezien het hier niet gaat om macht van de ene groep mensen over de andere en er ook binnen het komende kwartaal waarschijnlijk geen winst op gemaakt zal worden, als dat ooit al zou gebeuren.
Intussen marcheert de militarisatie van de ruimte, ondanks de verdragen daartegen, voorwaarts en opwaarts: de Amerikaanse overheid heeft 60 miljard dollar om hieraan te besteden. Dit "Star wars" project is niet bedoeld om de Aarde te beschermen tegen buitenaardse bedreigingen, maar om de wereld te domineren. Wederom zijn mensen eerder 's werelds grootste bedreiging, in plaats van dat we haar beste hoop zijn om haar juist te beschermen tegen bedreigingen. Sterker nog, we vormen niet alleen een bedreiging: in tegenstelling tot de willekeurige, geen lijn volgende astero•de die daar buiten ergens rondzweeft, veroorzaken wij actief "inslagen" op de planeet Aarde.
Kometen zouden een grotere bedreiging vormen dan astero•den: we ontdekken pas nieuwe als het al te laat is om er met onze huidige technologie nog wat aan te doen. Als we de middelen willen ontwikkelen om buitenaardse bedreigingen af te weren, zullen we onze prioriteiten moeten veranderen. Dit kan makkelijker als we met minder van ons zijn. Als we het werk al niet voor elkaar krijgen met zes miljard, zullen we het zeker niet voor elkaar krijgen met negen miljard. Het bij proberen te houden van de groeiende vraag naar natuurlijke bronnen weerhoudt ons van werkelijke vooruitgang.
Er zijn vele dingen die de Aarde bedreigen die we niet kunnen tegenhouden. Een supervulkaan barstte in 535 voor Chr. uit nabij Java en verduisterde de zon voor een jaar. Het effect was er ŽŽn van wereldschaal en langdurig, zowel voor mensen als de natuurwereld. Er zijn nog negen meer van dit soort vulkanen verspreid over de planeet, inclusief Yellowstone, die hetzelfde zou kunnen doen. Er is niets wat we kunnen doen om deze krachten te beheersen.
We hebben echter wel de macht om ŽŽn duidelijk en aanwezig gevaar voor de Aardes biosfeer te elimineren: onze eigen overmatige aanwezigheid. Onze vrijwillige uitsterving zou op een genadige wijze een grote ecologische ineenzakking kunnen voorkomen als we maar snel genoeg handelen.
V: Waarom klonen we uitgestorven soorten niet met behulp van hun DNA?
Jurassic Park is een film -- het is in werkelijkheid niet mogelijk.
Maar laten we voor de grap eens de Tasmaanse tijger of, zo je wilt, de Tasmaanse wolf -- wiens echte naam thylacine (tie-la-sine) is, terugbrengen.
De laatst overlevende, hier afgebeeld, stierf in Hobart Zoo in 1936.
In 1866 werd een baby exemplaar op alcohol in plaats van het DNA-vernietigende formaline gehouden, en rustte op een plank in het Australische
Museum. Met het ter beschikking stellen aan de wetenschap van het op sterk water staande, buideldier stelde directeur
Mike Archer zich binnen 50 jaar thylacines als huisdieren voor.
In de eerste plaats moet de DNA gedecodeerd worden. Geen probleem zolang we maar genoeg subsidie krijgen, maar verder dan dat zullen we niet komen.
Genoeg soorten die in en op de thylacine leefden moeten eveneens gehercre‘erd worden met behulp van hun DNA. Microscopisch klein en uitgestorven zijn is een goede manier om te voorkomen dat je gevonden en gedecodeerd wordt. Sommige bacteriesoorten, die goed genoeg overeenkomen om de thylacines voedsel verteerd te krijgen, zouden misschien kunnen bestaan in een ander vleesetend buideldier -- maar waar zijn die allemaal gebleven?
Wat ons bij het volgend obstakel brengt: wie is de moeder? Nadat vader Frankenstein leven ingeblazen heeft in de accuraat-DNA-gecodeerde bulk ruwe ingredi‘nten, moet het nog groeien in een volwassen dier. In dit geval heeft ŽŽn met een lekkere warme buidel de voorkeur. Misschien volstaat een kangoeroe, als de tijgerwelp niet teveel bijt.
Goed, aangenomen dat we deze kleine details overkomen hebben: we hebben 10 ˆ 20 micro-organismen opnieuw gecre‘rd en schoppend gekregen, we hebben een manier gevonden om leven te cre‘ren uit levenloze materie, en we hebben een surrogaat moeder gevonden -- waar zal zijn thuis zijn?
Verlies van habitat veroorzaakt de meeste uitstervingen heden ten dage. Boeren zetten de thylacines habitat om in grond dat geschikt was om vee op te houden. Als Tasmaanse Tijgers het lef hadden om het exotische lam, dat bij hun thuis gebracht was, als diner te nuttigen, werden ze afgeschoten als een plaag -- zelfs voor geld. Tenzij uitgestrekte veeteeltgebieden teruggebracht worden naar een natuurlijke habitat -- wederom een grootse uitdaging voor wetenschap en politiek -- zouden ze nog steeds beschouwd worden als een plaag.
Veeteeltbelangen blijven in de weg staan van pogingen om wolven, grizzlies en bisons in westelijk Noord-Amerika te herintroduceren. Een aanzienlijk grondoppervlak zou herwonnen kunnen worden als subsidies voor grazers ingetrokken werden en we stopten met het kopen van hun vlees en bijprodukten, maar totdat we habitats op grote schaal in ere herstellen hebben zelfs flora en fauna die niet uit de dood hoeven op te staan geen thuis.
V: Waarom verhuizen we het overschot aan mensen niet naar koloni‘n op andere planeten?
Dat is de mensheid voor jou: we richten onze blik op de sterren, terwijl we ondertussen wegzakken in giftige modder. Om ons aantal stabiel te houden door middel van ruimte migratie zouden elke dag 100 ruimteschepen die elk 2100 mensen dragen, op moeten stijgen: elke 15 minuten ŽŽn. Anti-conceptie is goedkoper.
Nieuwe wereld kolonisatie door Europeanen deed de bevolkingsdruk in Europa niet afnemen -- het deed het alleen maar elders toenemen.
Wat voor leven zouden wij primaten, die nauwelijks het oerwoud verlaten hebben, voor onszelf cre‘ren op een ruimtestation? We zijn niet gedomesticeerd genoeg om niet gek te worden in afgelegen, eenzame buitenposten zoals Antarctica. Bovendien, wie wil er binnen in een gebouw leven voor 10 ˆ 20 jaar? Om ons serieus een voorstelling te maken van een dergelijk leven, onthult hoever we al van de Natuur af staan.
We leven nauwelijks nog een gezond leven in onze kunstmatige omgevingen hier op Aarde. Lucht binnenshuis is gemiddeld vele malen giftiger dan de buitenlucht. Emotionele stress lijkt op dat van dieren in gevangenschap -- om een goede reden. Hoewel de trali‘n enkel abstract zijn, zoals de "trali‘n" die de monetaire tekens €, $, £, en ¥ doorkruizen, doorkruist hun spectrum ons pad naar vrijheid.
De droom om ooit onze aspiraties de ruimte in te schieten kan dodelijk zijn voor ons gevoel van verantwoordelijkheid hier op Aarde. We hebben de vervelende gewoonte ons nest te vervuilen en weer verder te gaan. De nabije ruimte is al zodanig overladen met overbodig electronisch afval en eindproducten van astronauten dat NASA shuttles en het internationale ruimtestation moeten slalommen om geen fataal gat op te lopen. We hebben onze culturele iconen op de maan geplaatst: een vlag, een golfbal en een verlaten voertuig.
Voordat we op zoek gaan naar nieuwe werelden en "boldly go where no human has gone before", hebben we de plicht om onze rommel op deze wereld op te ruimen.
Laten we dankbaar zijn dat we niet op de maan of in de ruimte leven. Onze persoonlijke kastelen op Aarde mogen dan niet veel zijn, maar onze inspanningen maken ze tot hoven die duizendmaal prettiger zijn dan een luxueus kwartier in een gigantisch blik dat in de ruimte vaart.
V: Als we leven uitspreiden naar andere planeten, zou er dan niet meer kans zijn op haar overleving?
Op het eerste gezicht lijkt het uitspreiden van leven een nobel idee. De Britse ontdekkingsreiziger Kapitein Cook gaf de stamhoofden op de Pacifische eilanden een paar varkens om mee te fokken, en walgde van de onwetendheid van sommige primitievelingen, die zomaar de giften slachtten voor een luau (een lokaal feest). Hmmm, lekker, Europese exotische indringer. . . Cook, et all. Wilde zwijnen hebben nog steeds een negatief effect op ecosystemen op Hawaii en elders.
Onze ervaring hier op Aarde van exotische soorten die ecosystemen verwoesten zou een adequate waarschuwing moeten zijn voor de dwaasheid om soorten te introduceren tot andere schijnbaar onbewoonde planeten. Neem nu bijvoorbeeld spreeuwen en huismussen. Mensen die Noord-Amerika gezegend hebben met alle vogels uit Shakespeares werken dachten dat ze op een rechtvaardige missie waren -- ongeveer net zoals de fantasie van het uitspreiden van Aards leven over het universum zou kunnen zijn.
Het is niet onmogelijk dat we ooit in staat zullen zijn om voorwaarden te scheppen op een om de aarde draaiende levenloze rots, zodat er leven zoals we ons dat voorstellen op mogelijk is. We kunnen ook zoeken naar levenloze plaatsen hier en ze in hun ecologische integriteit herstellen. Chernobyl, Hanford, en andere doodszones zouden een goede plaats zijn om mee te beginnen. We zouden ons eerst moeten richten op het tegengaan van terra-afbreken hier alvorens we ons richten op het terra-vormen elders.
Oplossingen waardoor we weer met onze beide benen op de grond komen te staan bestaan al -- we moeten ze alleen nog gebruiken, in combinatie met een gereduceerd geboortecijfer op wereldniveau. Het aanpassen van onze prioriteiten zou een prachtige wereld voor elk leven kunnen cre‘ren. Het begint allemaal met het maken van verantwoordelijke keuzes door ieder van ons.
